ใน...ร้านไอศกรีม
วันนั้น...
เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ไปทานไอศกรีม ในร้านที่บรรยากาศค่อนข้างจะโอเค
เป็นอย่างไรน่ะเหรอ ก็...โต๊ะกลมๆ เรียบหรู แต่ดูเก๋ไก๋ มีสไตล์ มีกุหลาบสีชมพูปักอยู่ในแจกันสีขาวทรงเรียวยาว
ต้องขอบคุณ... การจราจรที่ติดขัดมาก และผู้คนที่แน่นขนัด
ทำให้ฉันและเขาต้องเข้าไปพักทานไอศกรีม เพื่อรอเวลาให้ผู้คนเบาบางลงไป
เป็นไอศกรีมที่รสชาติดีที่สุดเลย... ฉันคิดอย่างนั้น...
แต่สิ่งไหน... ก็ไม่มีความสุขเท่า... การได้มีเวลาอยู่กับเขาสองคน
ได้ทำกิจกรรมร่วมกัน เป็นความทรงจำที่ไม่เคยลืมเลือน...
เขาชอบไอศกรีมรสวานิลา ส่วนฉันชอบรสช็อคโกแลต
"รสวานิลา" ช่างเข้ากับบุคลิกของเขาเหลือเกินนะ...
เขาที่ดูสนุกสนาน ร่าเริง พูดคุยเก่ง เข้าสังคมง่าย ชอบสังสรรค์ เป็นนิสัยของคนชอบรสวานิลาเลยล่ะ
เราทานกันไป คุยกันไป ฉันยอมรับนะ... ว่าฉันมีความสุขมากเหลือเกิน...
รถเมล์สายที่ฉันจะขึ้นกลับบ้าน วิ่งผ่านไปคันแล้วคันเล่า แต่ผู้โดยสารก็ยังแน่นมากอยู่ดี
เราสองคนจึงตัดสินใจว่า...กลับกันดีกว่า
เพราะรอนานมากแล้ว ถึงจะรอต่อไปก็คงจะแน่นอยู่ดี
แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันดีใจมากเลย ก็คือ...
พนักงานของร้านไอศกรีมบอกว่า ฉันสามารถนำแก้วกลับบ้านได้....
ไม่ใช่ว่า...ดีใจได้ของฟรีหรอกนะ แต่ดีใจที่ได้ของที่ระลึกมากกว่า
มันเป็นความทรงจำที่ฉันอยากเก็บไว้ ฉันรู้สึก...สวรรค์ช่างเมตตาฉันจังเลย
พนักงานถามฉันว่า "จะรับแก้วใบใหม่ไหมคะ?"
"ไม่หรอกค่ะ เราอยากได้ใบที่ใช้ดื่มเมื่อกี้มากกว่า" ฉันตอบ
ทำไมไม่เอาใบใหม่เหรอ ไม่เปื้อนด้วย...???
ไม่หรอก... ฉันคิดในใจ ฉันอยากได้ใบที่... มือเขา... ริมฝีปากของเขา...สัมผัสมากกว่า
อย่างนี้สิ... ถึงจะเรียกว่า... ของที่ระลึก...
วันนั้น...คนแน่นมาก แน่นขนาดที่ฉันเอง แทบจะต้องยืนขาเดียว
มีมือหนึ่ง..มาโอบเอวฉันไว้... ฉันก้มลงดูมือนั่น พลางคิดในใจว่า...เกิดมาก็เพิ่งจะเคยโดนโอบแบบนี้...
ไม่มีคำพูดใดๆ แต่ฉันกลับรู้สึกอบอุ่น และปลอดภัย... เหมือนมีคนคอยปกป้องฉัน
แม้ผู้คนจะมาก เบียดเสียดกัน แต่ฉันรู้สึกเหมือนมีอาณาเขตที่แบ่งแยกฉันกับผู้คนเหล่านั้น ออกจากกันโดยสิ้นเชิง
ตื่น...ตื่น...ตื่น!!! ฉันปลุกตัวเองออกจากภวังค์
ทุกครั้ง...ที่ฉันมีโอกาส ได้ผ่านไปที่ร้านไอศกรีมแห่งนั้น หรือนั่งรถเมล์สายนั้น...
ฉันจะคิดถึงเรื่องราววันนั้นเสมอ...
เขาคนนั้น... อาจจะไม่ใช่คนพิเศษของใครๆ แต่เขามีความหมาย...มากมายต่อฉัน
หลายเดือนที่ผ่านมา...ฉันยังคงกลับไปนั่งทานไอศกรีม ที่โต๊ะตัวเดิมนั่น...
แต่ตอนนี้... ฉันรู้สึกเหมือนใจหาย...
เก้าอี้ข้างๆ ฉัน ยังคงว่างเปล่า ไม่มีเขานั่งอยู่ตรงนั้น
ฉันยังคงนั่งอยู่ที่ตรงนี้... กับความรู้สึกที่เดียวดาย...
ฉันไม่สนว่าเขาคือใคร... ฉันรู้แต่เพียงว่า...
เขาคือคนที่ฉันอยากรัก... อยากขอให้เขา...นั่งอยู่ตรงนี้
และต่อจากนี้ไป... จะไม่ไปไหนอีก...
ฉันยังหวังเสมอว่า... ฉันกับเขา...จะได้กลับมานั่งทานไอศกรีมที่เดิม
แม้ว่า...มันอาจจะต้องใช้เวลานานสักหน่อย...
แต่ฉันก็ยังเฝ้ารอ...วันนั้น...
..............
วันที่...เขาจะกลับมา...
...........
และ...
.......
อยู่ข้างๆ ฉัน ตลอดไป
.....
...
..
.
เขียนโดย นางฟ้าสีดำ กับซาตานสีขาว
ใครนำข้อความไปใช้ให้เครดิตด้วยนะคะ
----------------------------------------------------------
My Blog
เรื่องย่อซีรีส์ : https://reuangyor-series.blogspot.com/
Love Memoirist : https://love-memoirist.blogspot.com/
นางฟ้าเดินดิน : https://rainliliesbyearthangelgarden.blogspot.com/
The Reason Why Is : https://thersyis.blogspot.com/
การศึกษาทางไกล DLTV : https://distancelearningforu.blogspot.com/
Blockdit : https://www.blockdit.com/earthangel.gdm
Maggang : https://love-memoirist.maggang.com/
Bloggang : https://love-memoirist.bloggang.com
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น